آئین مستان

عمریه آقا سینه زنم
حک شده بر روی بدنم

بر سر سفره خان کَرَم
جیره خور نان حسنم

مست خراباتی این سینه زنی ام
من حسنی حسنی حسنی ام

تا سایه ی تو باشد به سرم
محتاج تو ام سلطان کَرَم

این نمکِ سفره ی تو کرده اسیرم
آمده ام مُزد مُحرم رو بگیرم

نگاهی کن به دستانم
دَخیلک یا حسن جانم

مثلِ نبی تو بی مثلی
فاتحِ میدان جملی

سیرتِ تو شد فاطمیون
رفته قد و بالات به علی

عاشقتم از ازل ای یار قدیمی
جن وملک جیره خورت بس که کریمی

ای نور دل و چشمان نبی
ای حیدر منش و زهرا نسبی

حل شده با تربت تو آب و گِل ما
صحن و سرای تو بنا شد به دلِ ما

منم عبد و تو سلطانم
دَخیلک یا حسن جانم

مور و سلیمون خاک درت
گردش اصلیِ دور سرُ

روح الامین و جن ‌و مَلَک
خادم دربار پسرت

شاه کَرَم ‌هستی و بی سنگ‌مزاری
ای به فدای حرمی که تو ‌نداری

آتش زده این، غربت جگرم
آقای کریمی، خاکت به سرم

حسر ت دیدار تو افتاده به جانم
فاطمیه کنج بقیع روضه بخوانم

پریشان پریشانم
دَخیلک یا حسن جانم

از بس که حُسن نام تو شد مشق جوهرم
عطر بقیع می‌وزد از باغ دفترم

شوق بهشت سهم بقیه، ز من مخواه
از گندم مزار شما ساده بگذرم

مسکین، یتیم، اسیر، همه زود آمدند
مثل همیشه در صف این خانه آخرم

*چه‌خونه ای ،چه آقایی، چه‌کریمی، قربونت برم آقا ...دیدی یه مشکلی برات پیش میاد فکر میکنی میگی
 این مشکل رو با کی درمیون بذارم؟ به اون آدم‌ِ نزدیک زندگیت فکر میکنی، باز  میگی اصلا بهش بگم؟ نگم؟ نکنه بهش بگم فکری با خودش بکنه؟ نکنه روم رو زمین بندازه؟
اما من همین قدر میتونم برات بگم هرکسی تو زمان امام ‌حسن مجتبی تو‌ مدینه زندگی میکرد، هروقت به مشکلی برمیخورد خیالش راحت بود، میگفت: میرم پیش کریم اهل بیت مشکلم رو‌ حل میکنه، دوست و دشمنم نداشت، أغوشش همیشه به روی همه باز بود .
تو قیامت میگن: اصحاب امام‌حسین کجان؟ یه جمعیت عظیمی بلند میشن، میگن اصحاب امام حسن کجان ؟ یه جمعیت کمی بلند میشن...
میخوام غربت رو بدونی، تو ‌مدینه وقتی امام‌حسن رو میدیدن از مرکب پیاده نمیشدن، از رو‌ مرکب میگفتن:  "السَّلام عَلَیکَ یا مُذِلَّ المُؤمنین"...
اینقدر سائل عطا میکرد، که سائل می موند، اصلاً باورش نمیشد، در تاریخ أوردن یه روزی از صبح تا شب صدقه و هدیه میداد به سائلهای مختلف، هرچی داشت عطا میکرد، شب یه سائلی اومد، گفت: بده آقا! در راه خدا،  حضرت فرمود: هرچی داشتم از صبح دادم، همین کفش ها مونده برام، اینارو بدم بهت برو بفروش...
دیدی میگن: فلانی به داداشش رفته؟ تو ‌گودال از حسین همه چی رو  بردن، عبا، عمامه، کلاه خود،رِدا،کفش هاارو بردن، ساربان اومد دید دست خالی مونده، انگشت و انگشتر رو برداشت .....*

نقش است بر کتیبه‌ی خلقت، هُوَ الکَریم 
ثبت است بر جریده‌ی عالم، هُوَ الکَریم

من خواب دیده‌ام پس از آبادی بقیع
نذر ضریح توست النگویِ مادرم

آنقدر حلقه بر در این خانه کوفتم
حالا خودم کُلونِ قدیمی این درم

گفتند سائلان که پس از تو کجا رویم
گفتی که این شما و سرای برادرم

حسین جان ...حسین‌جان ...

این‌ها دو واژه‌اند که با هم غریبه‌اند
بر صفحه چون دو خط موازی: حسن، حرم

حسن جان ...

کریم اگر که تویی ما همه گدای توییم
دوا اگر که تویی جمله مبتلای توییم

تو در میان دلِ ما قدم زدی حتما
که در پی دلو دنبالِ رد پای توییم

به روی سینه ی ماها نوشته اند حسنی
همه برای حسین اند و ما برای تو ییم

دو ماه سینه زن شاه کربلا بودیم
دو روز در همه ی سال در عزای توییم

خودت به زندگی ما حسین بخشیدی
همیشه ما همه جا شامل عطای توییم

دمی به سعی و صفای حسین مشغولیم
دمی نشسته و آرام در منای توییم

یا کریم اهل بیت...

مرا که بی قرار میکند حسن
به جرعه ای خمار میکند حسن

مرا که مست، می برای غیر مست
شراب را شرار میکند حسن

مرا اگر شده است محض دلخوشی
گدای خود شمار میکند حسن

خدا تو خالق کرامتی ولی
بیا ببین چه کار میکند حسن

رسول جز حسین، پاره ی تنش
به کیست افتخار میکند حسن

ضریحِ سینه را اگر طلا حسین
ولی پر از عیار میکند حسن

مرا به کِشتی نجات کربلا
به لطف خود سوار میکند حسن

دل مرا حسین میبرد ولی
شکار را شکار میکند حسن

حسین کربلا، نه اینکه مادری ست
بقیع اختیار میکند حسن

بر مشامم میرسد هر لحظه بوی کربلا
بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا

تشنه آب فراتم ای اجل مهلت بده
تا بگیرم در بغل قبر شهید کربلا

چه غم گَر گنهکارُ نامه سیاهم

علی ابن موسی الرَضا داد راهم

امام رئوفی که عالم فدایش

کرم کرده داد از عنایت پناهم

*من کجا مشهدت کجا، حرم تو  کجا؟.. ببین چه قدر این آقا بزرگه!

 خدا وکیلی هر کی خودش نگاه کنه، آقا چقدر بزرگه ، نه که ما خوبیم، نه اینکه ما پول داریم،نه اینکه ما قدرت داریم میایم حرمت نه؛ تو آقایی ما رو میاری، لطف توئه چرا؟*

زِفعلم نپرسید که کاهل خطایی

به رویم نیاورد من روسیاهم

سراپا شدم غرقِ دریایِ رحمت

نگویید دیگر که غرق گناهم

همه روی گردانده بودند از من

رضا کرد با چشم رحمت نگاهم

کنم ناز دیگر به طوبی و سدره

که در بوستان ولایت گیاهم

به جز دامن آل عصمت نگیرم

به غیر از رضای رضا را نخواهم

*هر کی اینجوری میره حرم خوش به حالش*

چو می خواست راهم دهد از کرامت

عطا کرد سوز دل و اشک و آهم

اگر خار بودم اگر پست بودم

رضا داد قَدرم رضا داد جانم

اگر کوه عُصیان بُوَد روی دوشم

اگر گشته کاهیده تن مثل کاهم

شدم خاک پای امام رئوفی

که بر شهریاران کند پادشاهم

گدایم،گدایم، گدایم، گدایم

گدای علیِ بنِ موسی الرضایم

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی

قرارِ دلِ بی قرارش تو باشی

خوشا آنکه تنها تو را دوست دارد

چه خوشتر اگر دوستدارش تو باشی

زِ بیداد پاییز هم غم ندارد

هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

بر آن محتضر می برم رشک هر شب

که شمع شب احتضارش تو باشی

خراسان حریم حرم هاست، آری

حریمی که پروردگارش تو باشی

خوش آن خانه بر دوشِ دور از دیاری

که هم خانه و هم دیارش تو باشی

خوشا آن گدایی که تنهای تنها

کناری نشیند کنرش تو باشی

*یه نگاه کرد به گنبد امام رضا گفت: این همه زائر دارن باهات حرف می زنن، هر کی یه چیزی میگه، یکی میگه مادرم مریضه، یکی میگه خونه میخوام، قرض دارم، حاجت دارم، هر کی یه جوری حرف می زنه*

خوشا آن گدایی که تنهای تنها

کناری نشیند کنارش تو باشی

*همه دارن با امام رضا حرف می زنن یکی دم پنجره فولادِ، یکی صحن گوهرشاده، یکی صحن عتیقه، هر کی یه جوری داره حرف می زنه درد و دل می کنه درداشُ میگه، مادرم مریضه این گرفتاری رو دارم ،یک لحظه از ذهنش خطور کرد که آقا این همه دارن هم زمان باهات حرف می زنن جواب این همه مردمُ چجوری میدی؟

یه وقت پرده ها رفت کنار، دید کنار هر زائر یه امام رضاست، سر فرصت داره حرفاشونُ گوش میده ..*

خوشا آن گدایی که تنهای تنها

کناری نشیند کنارش تو باشی

خوشا آن تهیدست بی برگ وباری

که در این چمن برگ و بارش تو باشی

خوشا آنکه یک عمر پروانه ات شد

که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

بوَد ناز بر لاله زارِ خلیلش

کسیکه را که بر دل شرارش تو باشی

شعاری به پیشانی خود نوشتم

خوشا آنکه تنها شعارش تو باشی

گدایم،گدایم، گدایم، گدایم

گدای علی بنِ موسی الرضایم

ما را به کسی جز  تو نظر عیب بود

کوبیم اگر درِ دگر عیب بوَد

* هرکی روزیِ محرم میخواد، گریه کنای امام حسین جمع شدن دور هم.. آقا جان !*

با دست تُهی آمدنم عیبی نیست

با دست تُهی رَوم اگر عیب بوَد

*یه نگاه کرد به دور و اطراف با حرم پیغمبر وداع کرد امام رضا، با همه اهل و عیالش وداع کرد، سوار بر ناقه شد فرمود: من دارم میرم پشت سرم گریه کنید .. گفتن آقا خوبیت نداره پشت سر مسافر گریه کنن، فرمود اون مسافری که امید به برگشت داره .. من دیگه مدینه برنمی گردم، من دیگه مدینه رو نمی بینم .. دیگه همه می دونن یعنی چی این حرف ..

یابنَ شَبیب اِن کُنت باکیا لِشیء فَابکِ لِلحُسین

هیچی برا مرد سختر از این نیست بخواد بره خداحافظی کنه زن و بچه ش تو محاصرۀ اوباش باشن ..

کس ندید در عالم این چنین گرفتاری

شه رود به میدانُ و زن کند جلوداری

کشته شد اگر شاها عباسِ علمدارت

من به جای عباست میکنم علمداری

راوی دشمنِ، میگه همچین که زن و بچه ریختن دور و برِ مرکبِ ابی عبدالله، یه صحنه ای دیدم دلم آتش گرفت دیدم حسین رو مرکب نشسته یه دختری هم جلو آمده هی میگه بابا تشنگی داره منو میکشه ..

تو قرارمی، تو صاحب اختیارمی
تو قرارمی، خوشیِ روزگارمی
تو قرارمی، همیشه پای کارمی،آقا

وقتی می گیره دل من میرم مشهد
داره می میره دل من میرم مشهد

سلطان منی، جان منی
پرِ دردمُ درمان منی
چه خوشم با تو همسایه شدم
سایه ی سرِ ایرانِ منی

«صلّ عَلی روحکَ یا امام رضا ..»

ای امام من، رفیق بامرام من
ای امام من، نگاهت التیام من
ای امام من، غمت غم مدام من

سرمستم با جام ناب سقاخونه ت
اشکم میچکه تو آب سقاخونه ت

صحن تو پناهگاه منه
ضریحت شاهد آه منه
آسمون کبوترهای تو
خواهش دست کوتاه منه

«صلّ عَلی روحکَ یا امام رضا ..»

امام رضا، می مونه چشممون به راه
یا امام رضا، سر قرارمون بیا
یا امام رضا، بیا برس به داد ما،آقا

کی دست منُ می گیره الا چشمت
کی عذرم رو می پذیره الا چشمت

محتاج نگاه تو منم
اگه اینجوری فریاد می زنم
تو شکوه حرم گم که میشم
یاد غربتِ صحن حسنم

«صلّ عَلی روحکَ یا امام رضا ..»

می کُشدم آه، این غصه جانکاه
دوری تو ای ماه، یا رسول الله

بنگر غم ما همه را، تنهایی فاطمه را
بشنو ز نفس نفسم، این زمزمه را

بارانی شد این شبها چشمان زهرا
بر لب آمد جان زهرا، بابا بابا

دنیا بدون تو، آوار ماتم‌است
هر چه بگریم آه، از دوری ات کم است

آرام جان من، یا ایهاالرسول
خون گریه می کند، در ماتمت بتول

برده توانم، این گریه ناگاه
هنگام وداعت، یا رسول الله

شد هجر تو قاتل من، آتش زده بر دل من
وای از غم دوری تو، وای از دل من

در شهر تو تنهاییم بعد از تو تنها
فریاد از این دلتنگی‌ها بابا بابا

دنیا بدون تو، هر لحظه اش غم است
هر چه بگریم آه، از دوری ات کم است

آرام جان من، یا ایهاالرسول
خون گریه می کند، در ماتمت بتول