آئین مستان

تو گنجی و دلهاست، ویرانه ی تو

تو شمعی و جانهاست ، پروانه ی تو

الهی در این صحن گردم کبوتر

 که فیضم ببخشند از دانه تو

بَرم رشک بر آن تهیدست زائر که خوابیده پشتِ در خانه تو

مرا از کَرم عقل پاکی عطا کن که باشم همه عمر دیوانه تو

به زوّار خود آنقَدر مهربانی که بار غم او، در شانه تو

مرا تشنه نگذار آنکه دائم زند موج کوثر به پیمانه تو

به جان جواد و به موسی بن جعفر به معصومه تو به ریحانه تو

سزد گیرمُ عفو زند در جحیمش اگر دل شود جایِ بیگانه تو

به دیوانگی وقت فرزانه ام ده که دیوانه توست فرزانه تو

چه نیکوتر از این که من هر چه دارم بود از عنایاتُ و ماهانه تو

گدایم ،گدایم، گدایم، گدایم گدایِ علیِ بنِ موسیَ الرضایم

تو آیینه ی طلعت کبریایی جگر پاره خاتم الا نبیایی

تو قرآن ، تو توحید ، تو دین تو ایمان تو زهرایِ مرضییه ،تو مُرتضایی

تو بَدرُ الوِلایَه ، تو شمسُ الائمه تو مولا علیِ بنِ موسیَ الرضایی

تو یاسین، تو طاها، تو کوثر، تو قدری تو کعبه ، تو مروه ، تو سعی و صفایی

مزارِ تو در خاک طوس، امّا تو در جانِ مایی، تو در قلب مایی

تو یارِ غریبانی و خود غریبی تو تنهایی و با همه آشنایی

کجا رو کنم از پیِ عرض حاجت ؟ تو با گل مرادی تو مشکل گشایی

ز هیجا و رفعت زهی لطف و رافت که نَه از خدا و نَه از ما جدایی

چو بر خیزم از خاک ، در عرش گویم علیِ بنِ موسی کجایی کجایی؟

به جانِ جواد و پی بازدیدت سه جایی که خود وعده دادی بیایی

برابر در خانه توست بهتر ز مُلک سلاطین مقام گدایی

گدایم ، گدایم ، گدایم، گدایم گدایِ علیِ بنِ موسیَ الرضا یم

ذکر یا رضا دارم به دلِ پریشونم
شبایی که دلتنگم زائر خراسونم
صحنِ با صفای رضا سقاخونۀ کربلاست
دل همۀ عاشقا کبوترِ گنبد طلاست

یا ابا الحسن یا رضا ..

دل می بره از عالم مسجد گوهرشادش
آسمون حاجت هاست پنجره فولادش
یاد اون شهیدا بخیر که زائر مشهد شدن
لحظۀ شهادت همه مسافر مشهد شدن

یا ابا الحسن یا رضا ..

تا ابد به دل داریم حسرت شهادت را
بر زمین نیندازیم بیرق ولایت را
ما فدایی رهبریم چشم ما و امر ولی
خون ما فدای حسین جان ما و سید علی

یا ابا الحسن یا رضا ..

تیغِ در نیام، قصه ی امامتِ تو
بازِ تا ابد، سفره ی کرامتِ تو

خدا را قسم دادم، به دستِ کریمِ تو
که از کربلا راهی، بشم تا حریم تو

بمیرم برات آقاجان، یه زائر نداری حتی
یه بغضِ گلو گیرِ این، غم غربتِ تو آقا

بمیرم که هر چی داشتی، تو راه خدا بخشیدی
همه زائراتُ انگار، به کرب و بلا بخشیدی

وَ صَلَّ اللهُ عَلَی الحَسَن …

هیچ کسی ندید، درد و داغی که تو دیدی
آتیشم زده، غربتی که تو کشیدی

یه بغضِ چهل ساله، تو را از دنیا سیر کرد
ولی داغِ اون کوچه، چقد زود تو را پیر کرد

بمیرم برات آقاجان، چقدر غصه و غم دیدی
تو اون کوچه ی تنگ ای وای، قَدِّ مادرُ خَم دیدی

بمیرم ‌برات با چشمات، دیدی که چطور سیلی خورد
چقدضربه سنگین بود که، سویِ چشمِ مادر را بُرد

وَ صَلَّ اللهُ عَلَی الحَسَن …

اشکِ چشم تو، جاریِ برای ارباب
روزی نیست مثه، روزِ عاشورای ارباب

به یاد حسین از دل، کشیدی تو آه و بعد
خودت روضه خوندی از، غمِ قتلگاه و بعد

برای حسین آقاجان، تو بستر تو گریه کردی
یتیماتُ دیدی گریه، برای رقیه کردی

رقیه عموش رو نیزه، چشاش از خجالت پُر شد
زدن طفلکی را بَدجور،چقد از عموش دلخور شد

وَ صَلَّ اللهُ عَلَی الحَسَن …

یا ذالکرم به غربت عشاق رحم کن

*اين شب و روزا خيلي ماهارو مسخره مون میکنن، میگن: چتونه؟ سیاه پوشی یه روز ،دو روز،ده شب، زخم زبون میزنن...خوشبحال اوني كه دو ماه مشکی می پوشه، غذا میارن براش مراعات میکنه، کم غذا میخوره، میگه: این روزا بچه های آقام کم غذا خوردن، آب میارن براش نگاه میکنه میگه سلام بر لب تشنه... حسین جان! آبت ندادن ،تشنه کشتن تو رو ميانِ دو نهرِ آب... بعضي ها ،حواسشون به دل امام زمانشون هست، خيلي ها هم الان رفتن شمال تفريح... کاری به دل حجة ابن الحسن ندارن....*

یا ذالکرم به غربت عشاق رحم کن

کی می رسی به داد دل بی قرار ما

صاحب عزا به مجلس ما هم سری بزن

رحمی نما بر این جگر داغدار ما

ای کاش گریه وا کند این دیده بنگرم

در مجلس عزا تو نشستی کنار من

*حواست به آقات باشه، به والله امام زمان میاد، امام صادق به شاگردشون فرمودن دیروز جلسه ی درس نبودی؟ گفت: آقاجان! دیروز اول محرم بود ما رسم داريم، برا جد غریبِ شما روضه می گیریم. اقا تحسین کرد فرمود: دَمِ در من رو ندیدی؟ عرضه داشت آقاجان! تو تاریکی متوجه نشدم، اما چرا داخل تشریف نیاوردید؟فرمود: خواستم بیام داخل اما دیدم‌ مادرم زهرا نشسته ،جدم رسول الله ،امیرالمؤمنین...گفتم من دَمِ در بایستم به گریه کنای جدم احترام کنم...*

 بیمارِ روبه قبله شدیم از فراق تو

دیگر زاشک و گریه گذشتَ ست کار ما

یا صاحب البُکاء سبویی عطا به ما

خشکانده است گناه، دو ابر بهار ما

 *اینقدر چشمام بی حیا شدن دیگه اشک برا روضه ندارم، آقا کجا دارم میرم؟ یه روز تا اسم ابی عبدالله را جلوم میگفتن زار میزدم...*

دامن چشم من از گریه به دریا افتاد

چشم زخمی شده از کارِ تماشا افتاد

 *شب غریبه مدینه است، بی بی زهرا به اون شيخ در عالم رؤيا فرمود: شیخ! چرا روضه ی حسنِ من رو نمیخونی؟ مگه حسن پسر من نیست؟ حسنم غریبه، گریه کن نداره...یه روضه ی حسن برام بخون، چشمی که برا حسنم گریه کنه روز قیامت گریان نمیشه...*

پاره های جگرم می چکد از کنج لبم

عاقبت قرعه به نام من تنها افتاد

 بازهم خاطره هایم همگی زنده شدن

 راه من باز بر آن کوچه ی غم ها افتاد

 یاد آن کوچه که با مادر خود می رفتم

 به سرم سایه ی غربت بابا افتاد

 کوچه بن بست شد و در دلِ آن وانفسا

 چشم نامرد به ناموسِ علی تا افتاد

 *جگرم وقتی پاره شد که دست مادر تو دستم بود، يه نامردي جلو راهمون رو گرفت....*

آنچنان زد که ره خانه ی خود گم کردیم

آنچنان زد که به رخساره ی گل جا افتاد

 *امام صادق فرمود: اگه برگ گلی رو صورت مادرم می نشست ردش میموند....*

مادرم میخورد به دیوار و گهی روی زمین

 چشم زخمی شده اش از کار تماشا افتاد

 *دیدم دست رو زمین میکشه، گفتم: مادر! بلند شو اینجا بمونیم اين نامرد میکُشه مارو....فرمود: حسنم !دیگه چشمام جایی را نمیبینه...يازهرا....*

 من از آن دست و کشیدن به زمین فهمیدم

 گوشواری که شکست، دست در آنجا افتاد

 *امام مجتبی میفرماید: نشست رو زمین مادرم ،زمین گیرشد، نتونست بلند شه...فرمود: چشام دیگه نمیبینه مادر... مادر! مگه این بی حیا چطور زد؟بی هوا زد، بد زد...دستش خیلی سنگین بود . یاد اون روضه ای افتادم كه امام سجاد می فرماید: من و عمه ام را به یه طناب بسته بودن، بچه ها بین طناب بودن.ما را از درهای مختلف وارد میکردند...دَمِ در یه عده با چوب ایستاده بودن مارو میزدن... یه مرتبه دیم عمه ام رو زمین نشست، گفتم: عمه! پاشو مگه نمیبینی دارن بچه ها را میکُشن....فرمود: عزیزِ برادر! چنان چوب به سرم زدن دیگه چشمام جایی را نمیبینه ...حسین...خود امام حسنم میگه: "لا یوم کیومک یا ابا عبدالله" امام حسین گریه می کرد، سر امام حسن تو بغلش بود، گفت: داداش! غارت زده به اونی نمیگن که مالش رو ببرن، غارت زده منم که داداشی مثل تو را دارم از دست می دم....امام حسن فرمود: داداش! گریه نکن، با گریه ی تو اهل آسمان گریه میکنن... داداش! من دارم جون میدم سرم تويِ دامن توئه...زن و بچه ام در امنیتن، زینب کنارِ من نشسته.عباس کنارمه... آري يه زمانی اومد، ابي عبدالله صورت رو خاکِ کربلا گذاشت، تو اين حال میگن: سینه ی محتضر را سبک كنيد...اما يه وقت ببینه سینه سنگین شد " والشِّمْرُ جَالِسٌ عَلَی صَدْرِه..."*

مادرش گوشه ی گودال تماشا می کرد

غرق خون شد به خدا کامِ اباعبدالله

آی کبوتر که نشستی روی گنبد طلا
تو که پرواز می­ کنی تو حرم امام رضا

من کبوتر بقیع ­ام با تو خیلی فرق دارم
سرمو به جای گنبد روی خاک­ ها می­ ذارم

خونه­ ی قشنگ تو کجا و این خونه کجا
گنبد طلا کجا قبرهای ویرونه کجا

اون­ جا هرکی می­ پره طائر افلاکی می­ شه
این­ جا هرکی می­ پره بال و پرش خاکی می ­شه

اون­ جا خادما با زائر آقا مهربونن
این­ جا زائرا رو از کنار قبرها می­ رونن

تو که هر شب می­ سوزه چلچراغا دور و برت
به امام رضا بگو غریب تویی یا مادرت؟

کی میگه تو‌غریبی، غریب‌که عاشق نداره 
روز وشب این همه مجنون رو‌خاکت سر میذاره
 غریب اونه تو‌ مدینه شمع وچراغی نداره 
نه ضریح، نه حرم‌، حتی رواقی نداره

قربون کبوترای حرمت امام حسن 
قربون این همه لطف وکرمت امام‌حسن

تو‌که آخر گره رو‌ وامیکنی امام‌حسن 
پس چرا امروز وفردا میکنی امام‌حسن

اَلْحَمْدُ لَکَ حَمْدَ الْحامِدین
شُکرَ الشاکِرین
مُسَلمونِ تواَم مُعِزَ الْمُؤمِنین

به فدای تو سر و جان و تنم
تو هوای غم تو پر میزنم

به نیابت شاه کرب و بلا
مینویسم اسمتو رو کفنم

ای دین من همه دنیای من
من بنده و تویی مولای من
نام توئه روی لبهای من

مولا حسن، مولانا حسن

زیر پای تو میلرزه زمین
ای شیرآفرین 
ای استاد رزم یل اُم البنین

به خدای تو به خدای علی
تو صدای توئه صدای علی

غیر تو کی میتونه امام حسن
بشینه بعد علی جای علی

نام آوری تو خوده حیدری
تو یک تنه آقا یک لشکری
آموزگار علی اکبری

مولا حسن، مولانا حسن

تو رویام میسازم واست حرم
ای شاه کَرَم
 یه روزی تو صحنت میام با مادرم

یه روزی با نابودی دشمنات
پر میشه حرمت از سینه زنات

به خدا که خیلی بوسیدنیه
ضریحی که بسازه مهدی برات

ایشالله زود برسه اون زمان
از صحن تو با صدای اذان
نام علی بپیچه تو جهان

مولا علی، علی مولا علی