آئین مستان

سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم / آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم

کشت منصور ستم پیشه ز بیداد مرا / کاش می‌کرد دمی شرم ز جد و پدرم

دلِ شب بود که دشمن به سرایم آمد / برد از خانه برون وقت نماز سحرم

سال‌ها داغ بنی‌ فاطمه را می ‌دیدم / کس ندانست که یک عمر چه آمد به سرم

من جگر پاره ی زهرایم و باید به چه جرم / عوض گل جگر پاره برایش ببرم

بارها تیغ کشیدند و پی کشتن من / بارها سیل بلا بود به موج خطرم

دشمن آن لحظه که بر خانه ی من آتش زد / یاد و آمد ز غم مادر نیکو سیرَم

دل شب خصم مرا برد به قصر منصور / یاد بزم یزید آمد و از تشت زرم

ای دل از تربت بی شمع چراغش پیداست / که چو جد پدرم ز همه مظلوم ترم

واغربتا   واغربتا

آسمان است زمین دور سرش می گردد / آفتاب است قمر خاک درش می گردد

این قد قامت افتاده درخت طوبی است / این محاسن به خدا آبروی دین خدا است

این حرم خانه ی زهراست مسوزانیدش / این حسینیه ی دنیاست مسوزانیدش

شعله پشت حرم فاطمه زاده نبرید / پسر فاطمه را پای پیاده نبرید

پیرمرد است خمیده است عصا بردارد / آی نامرد تو بگذار عبا بردارد

ببرید از وسط مردم نه / هر چه خواهید بیارید ولی هیزم نه

بگذارید لبش یاد پیمبر بکند / وسط شعله کمی مادر مادر کند

از مسیری ببریدش که تماشا نشود / چشمی از این در همسایه بر او وا نشود

اصلا این مرد مگر پای دویدن دارد / پیرمردی که خمیده است کشیدن دارد

شعله ی تازه به چشمان غمینش نزنید / آسمان است در این کوچه زمینش نزنید

شاید این کوچه همان کوچه ی زهرا باشد / شاید این کوچه ی باریک هم آنجا باشد

شاید این کوچه هم آنجاست که زهرا افتاد / گر چه هم دست به دیوار شد اما افتاد

این قبیله همگی بوی پیمبر دارند / در حسینیه ی خود روضه ی مادر دارند

وای مادرم     وای مادرم

شبانه دشمنانم چو رسیدن / غریبیم  چو در کاشانه دیدن

میان کوچه با پای برهنه / مرا هم مثل حیدر می کشیدن

در آن ساعت که با پای برهنه / پیاده پشت مرکب می دویدم

به یاد راه شام عمه جانم / زدیده خون دل می چکیدم