آئین مستان

گرمای خورشید، رنگ تو پریده

چرا کسی یه قطره آب به تو نمیده؟

 ای عزیزم مادر تو به خدا شیر نداره

 قحط آبه، هی میخونم کاشکی بارون بباره

 ای وای، داره میسوزه جگر

یکمی صبر کن پسرم

برگرده سقای حرم

 ای وای، علی علی...

با یک دل خسته، اشکای پیوسته

رقیه روبروی گهوارت نشسته

 برای تو نگرونن همه توی قافله

 تا تو رو از من بگیره، نقشه داره حرمله

 ای وای، زخمی میشه حنجر تو

میشه بریده سر تو

دق میکنه مادر تو

 ای وای، علی علی...

بست روی سر عمامه پیغمبر را

رفت تا بلکه پشیمان بکند لشکر را

من به مهمانی تان سوی شما آمده‌ام

یادتان نیست نوشتید بیا؟ آمده‌ام

نوشتید بیا کوه فراهم کردیم؟

پشت تو لشکر انبوه فراهم کردیم

ننوشتید زمینها همه حاصلخیزند؟

باغهامان همه دور از نفس پاییزند

ننوشتید که ما در دلمان غم داریم

در فراوانی این فصل تو را کم داریم

ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه

نامه نامه لک لبیک اباعبدالله

حرف هاتان همه از ریشه و بن و باطل بود

چشمه هاتان همگی از ده بالا گل بود

باز در آینه، کوفی صفتان رخ دادند

آیه‌ها را همه با هلهله پاسخ دادند

نیست از چهره آیینه کسی شرمنده

که شکم ها همه از مال حرام آکنده

بی‌گمان در صدف خالی شان دری نیست

بین این لشکر وامانده دگر حری نیست

بی وفایی به رگ و ریشه ی آن مردم بود

قیمت یوسف زهرا دو سه مَن گندم بود

آی مردم پسر فاطمه یاری می‌خواست

فقط از آن همه یک پاسخ آری می خواست

چه بگویم به شما هست زبانم قاصر

دشت لبریز شد از جمله ی هل من ناصر

در سکوتی که همه ملک عدم را برداشت

ناگهان کودک شش ماهه علم را برداشت

همه دیدند که در دشت هماوردی نیست

غیر آن کودک گهواره نشین مردی نیست

آیه آیه رجز گریه تلاوت می کرد

با همان گریه ی خود غسل شهادت می کرد

گاه در معرکه آن کار دگر باید کرد

گریه برنده تر از تیغ عمل خواهد کرد

عمق این مرثیه را مشک و علم می دانند

داستان را همه ی اهل حرم می دانند

بعد عباس دگر آب سراب است سراب

غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب

مرغِ در بین قفس این در و آن در می‌زد

هی از این خیمه به آن خیمه زنی سر می زد

آه بانو چه کسی حال تو را می فهمد؟

علی از فرط عطش سوخت خدا می فهمد

می رسد ناله آن مادر عاشورایی

زیر لب زمزمه دارد پسرم لالایی

کمی آرام که صحرا پر گرگ است علی

و خدای من و تو نیز بزرگ است علی

کودک من به سلامت سفرت آهسته

می‌روی زیر عبای پدرت آهسته

پسرم شادی این قوم فراهم نشود

تاری از موی حسین بن علی کم نشود

تیر حس کردی اگر سوی پدر می‌آید

کار از دست تو از حلق تو بر می‌آید

خطری بود اگر، چاره خودت پیدا کن

قد بکش حنجره‌ات را سپر بابا کن

این غصه ات بالاترین داغ محرم

شرمنده ی خشکی لبهای تو زمزم

با گریه پاسخ داده ای هل من مُعینت

کوچک ترین قربانی صحرای ماتم

از تارو پوده حنجره پاشیده ی تو

قاب ضریح حاجت عیسی ابن مریم

مردی شدی تا روبروی تیغ رفتی

هرگز ندیده بودمت اینقدر محکم

شاید برای استقامت دیر باشد

بد جور دارد میرسد تیر مُسمم

شکل گلویت را عوض کرده است این تیر

چیزی نمانده از تو جز یک طرح مبهم

گهواره ی خالی و پژواک صدایت

دارد هلاکم میکند آهنگ این غم

لالایی آرام مادر تا أبد شد

موسیقی سینه زنی ها زیر پرچم

برپای این پرچم تمامی گریه کردم

عیسی، سلیمان، نوح، موسی، شیث و آدم

آه نفس گیر من

اشک سرازیر من

کودک بی شیر من

یاس سپیدم،یار شهیدم

خون تو بر عرش خدا زینت

نشونه ی اوج غم و غربت

رفتی ولی کسی نداد آبت

خیمه چه غوغاست

محشر کبراست

خنده ی آخر، آتیش زده بر

وجود بابا، ای گل پرپر

لالایی اصغر....

ای گل پژمرده ام

تیر جَفا خورده ام

از غمت آزرده ام

غنچه ی نایاب

تشنه ی بی تاب

از غم تو میلرزه زانویم

چگونه به مادر تو گویم

که جون داده نوگل شب بویم

برای إسلام، جلوی چشمام

ای سر بریده، گلو دریده

تو موج گرمت خونا رمیده

لالایی اصغر....

لالالالا، گل بابا

دیگه سقا نمی تونه آب بیاره

لالالالا، گل پرپر

بخواب اصغر مادرت که شیر نداره

لالالالا، گل یاسم

در هراسم حرمله تو رو نبینه

قاتل تو، پر زکینه

درکمینه تا که یاسمو بچینه

بارون می باره از چشمام

جون نداره پاهام موندم تنها

لرزه افتاده بر اعضام

جون نده رو دستام جون بابا

علی لای لای، علی لای لای

علی لای لای علی، علی لای لای

لالالالا، گل سنبل

چه قشنگ زل زدی تو چشای بابا

لالالالا، دل بریدی

پرکشیدی از روی دستای بابا

وقتی ساقی، آب نیاورد

تشنه لب مرد وقتی دیدم مادرت رو

دم گوشش، گفتم آروم

تا نشد دیر سیر نگاه کن اصغرت رو

آه غم می کشم از دل

با خنده ی قاتل ای دل ای دل

راه خیمه رو گم کردم

پر ز غم و دردم ای دل ای دل

خون شد دلم برای تو

هنوز چشای تو نیمه بازه

می خوام دفنت کنم تاکه

 پرپر نشی زیر نعل تازه

علی لای لای، علی لای لای

علی لای لای علی، علی لای لای

یک خیمه یک گاهواره یک مادر و شیرخواره

یک چشم خون و یکی اشک کو دل نماید نظاره

لالالالالا علی جان

هر گوشه ی خیمه طفلی سر در گریبان بگیرد

ترسم روی دست مادر این طفل تشنه بمیرد

اطفال خیمه به یاری اینگونه آوا گرفتند

در گرد گهواره ذکر لالالالالا گرفتند

لالالالالا علی جان

هر یک به سینه بکوبند نه آب هست و نه سقا

آرام با گریه گویند می میرد اصغر خدایا

زانو بغل کرده مادر یک گوشه ی خیمه تنها

می ریزد اشک و بگوید یارب رسان مرگ من را

لالالالالا علی جان

لالالالالا علی جان کمتر تنم را بلرزان

کمتر عزیزم زبان را دور دهانت بگردان

می سوزم ای کودک من از خشکی حنجر تو

شیری نمانده عزیزم در سینه ی مادر تو

لالالالالا علی جان