آئین مستان

ای که چون من هزارها داری

آسمانی پُر از دعا داری

دست هایم دخیلتان هستند

بس که دستِ گره گشا داری

از گدا هم کریم می سازی

بس که اعجازِ کیمیا داری

من هوای تو را به سر دارم

تو هوایِ دلِ مرا داری

هر چه بیمار هم بیاید باز

تو برایِ همه دوا داری

دل شکسته کسی به من میگفت:

خوش به حالت امام رضا داری

ما ندیدیم بام از این بهتر

هیچ جا احترام از این بهتر

آهویِ دامِ آهویت هستم

نیست صیاد و دام از این بهتر

از تهِ دل سلام همسایه

ای سلام اَلسلام از این بهتر

با جذامی، غلام، هم سفره

ما ندیدیم مرام از این بهتر

نوکر خانۀ تو باشم من

که نباشد مقام از این بهتر

اشک با من سرود غم با تو

نوحۀ گریه دار و دم با تو

گفتن شعر روضه ها با من

جلوه دادن به محتشم با تو

ناله از دل زدن بوَد با من

کربلا کردنِ دلم با تو

گذری کن شبی به روضۀ ما

چشم با این گدا، قدم با تو

دست با من، به سر زدن با من

زدن خیمه و علم با تو

روضه خواندن برای تو با من

گریه هایِ مُحرَمَم با تو

*می زنه قلبم

داره میاد دوباره باز بویِ محرم

امشی اومدم رزقِ محرممُ بگیرم از امام رضا ..*

روضه خواندی تو ای امام غریب

جدِّ ما تشنه بود یابنَ شَبیب

جدِّ ما را سوارها کشتند

بینِ گودال بارها کشتند

جدِّ ما یک نفر ولی او را

لشکری از هزارها کشتند

خواهرش را پس از بریدن سر

خندۀ نیزه دارها کشتند