آئین مستان

صلای عفو عمو می زند سفیر خدا /  به یمن لیله میلاد سید الشهداء

خدا به حضرت صدیقه داد فرزندی / که جان هر پدر و مادری را بفدا

برای از یم غفلت درا ف ز ظلمت جهل /  سفینه امده از راه با چراغ هدی

گشوده چشم بدامان فاطمه پسری / که هست چون پدرش مظهر جمال خدا

حسین مظهر حق  نور چشم پیغمبر / سرور جان علی میوه دل زهرا

فضا چو بیت ولایت به نور او شده غرق /جهان چو قلب رسول خدا گرفته صفا

طلسم گنج خداوند و اسم اعظم حق /  که نام اوست مکمل به جمع آل کسا

کفی ز کفه جود و سخاوتش خشکی /  نمی ز چشمه لطف و عنایتش دریا

پیام ها به پیام شهادتش جاری / قیام ها ز قیام مقدسش بر پا

دو تا کنید به تعظیم قد که جلوه نمود / جمال ذات خداوندگار بی همتا

سلام خلق و درود خدا بر این مولود / ز لحظه ای که خدا خلق کرده او را ، تا ..

بروز حشر که سویش برند دست امید /  تمام خیل رسل جد اطهرش ، حتی

کسی که گفت رسول خدا من از اویم /  همان رسول خدا بایدش مدیحه سرا

شکفت فاطمه را غنچه ای به گلبن وحی که رخت بوی خدا از لطافتش به صبا

هنوز شیر ننوشیده دیده نگشوده / که کرد بال به فطرش عطا ، زهی اعطا

به مهد گر بدهد بال بر ملک نه عجب /  که داد در ، یم خون هدیه قاتل خود را

ذلیل و خوار سلاطین روزگار مباد / ز عزت آنکه در این آستانه گشت ذگدا

پیام اید از کام خشک او همه دم / قیام خیزد از خون پاک او همه جا

تنم به پای سر آن شهید زنده فتد / که سنگر سخن اوست نیزه اعدا

زه خانه خانه زخمش به کوری دشمن /  دهد هماره به اوای دوست دوست ندا

ز عشق یار دلش لحظه ای جدا نشود /  هزار بارش اگر سر ز تن کنند جدا

ز دیر و طشت و درخت و تنور تا سر نی /از او بخواندن قرآن شود بلند صدا

شود چو گم تن صد چاک او بقلزم خون / بود ز طلعت او جلوه خدا پیدا

 کسیست پیرو خط حسین و یارانش / که بهر دین کند اینگونه دین خویش ادا

ستاد پیش ستمکار پابجا دیروز / که شیعه اش نکشد بار ظلم را فردا

نه ، از یزید زمان برد آبرو تا حشر / یزیدها شود از انقلاب او رسوا

درود خلق و خدا بر کسیکه پیرو اوست /ز صبحگاه ازل تا غروب روز جزا

از ان به بزم عزایش خدا نظر دارد / که خط رزم دهد دائم از طریق عزا

کسیکه عاطفه از اشک ماتمش نگرفت /همان به نزد عدو ذلتش سزاست سزا

اگر نه اشک عزایش بود عبادت حق / رسول در شب میلاد او گریست چرا ؟

صدای ناله مظلومیش به من آموخت / که با ستم بستیز و ز بند ظلم درآ

کسیکه سر به ره عشق داد پیروز است نه آنکه گوشه نشین گشته در کنار سرا

سخن زو صف حسین آورد کسی بزبان  که چهره اش بود از خون چو لاله حمرا

دم از ولا زدن و دوری از بلا جستن / چه سان مقرب بزم ولا کنند تو را ؟

مرا ولایت آن کشته ای کند زنده / که پافشرد و بلی گفت در هجوم بلا

بلی به موج بلاها کسی تواند گفت / که هر چه بشنود از غیر دوست گوید لا

چنان ز خون گلو شست دیده را که ندید به غیر چهره سبحان ربی العلی

به قتلگاه خدا بود او در آغوشش / که بود صبح وصالش نه ظهر عاشورا

ز بسکه محو خدا بود گفت برگردد / ز مقتلش بسوی خیمه زینب کبری

توجهش به خدا بود و هیچ باک نداشت که از گلو سر او برند یا ز قفا

حسین کشته شد اما رسد به هر نسلی پیام زنده او با نوای روح فزا

که یا (سیوف خذینی) که دین جدم را /شهادت من و یاران من کنند احیا

 قسم به دوست که مار خوش است در ره دوست به خون خویش طپیدن مقطع الاعضاء

قسم به ناله مظلوم خصم ما است کسی که با سکوت کند خط ظلم را امضاء

اگر رود بسر نی سرم چهل منزل / و گر فتد بدنم قطعه قطعه در صحرا

اگر که چهره گذارم بروی خاک تنور / و گر که چوب خورم در میان طشت طلا

ارگ که سر شکند پای نیزه ام  زینب / و گر که خون خورد از داغ اکبرم لیلا

عزیزم و ندهم لحظه ای به ذلت تن / بگو خراب شود بر سرم همه دنیا

حسین دست به دست عدو دهد هیهات حسین بند اسارت ندهد بپا ، حاشا

به پور هند جگر خواره چون گشاید دست ؟  کسی که پرورشش داده دامن زهرا

چگونه دست دهم من به دست آن کافر که آشکار گذارد بروی قران پا

 مرا زمام دو گیتی و راست جام شراب  زمام دار کجا و شراب خوار کجا ؟

اگر ز پا فکند باطلم به تیغ چه غم / همیشه از طرف حق بدست ما است لوا

 حیات مردم آزاده جز شهادت نیست / که در طریق الهی فنا است  عین بقا

یزید جای نبی ، امت نبی خاموش /  کجا است غیرت وایمان ، کجاست شرم و حیا ؟

به صحنه تا که یزید و یزیدان هستند / قیام واجب عینی بود به مذهب ما

الا عدوی تو را دائم از خدا نفرین / الا محب تو را روز و شب ز خلق دعا

شهادت تو بما درس زندگی آموخت / که زندگی است جهاد و عقیده انسان را

 هماره یاد قیام مقدس تو بود /  زمین چو کرب و بلا و زمان چو عاشورا

 گرفت از تو مضامین خویش را "میثم"

که در ثنای تو گفت این قصیده غرا  

)نخل میثم ج1)