آئین مستان

دوباره مرغِ دلم میپرد نشانۀ چیست
هوایِ چشم من امشب دوباره بارانیست
صدایِ چیست
صدا از کجاست
چقدر آشناست
گمانِ من که صدا از میانِ صحن رضاست
رسد زِصحن قدسُ صحنِ گوهرشادُ و صحنِ کهنه و نو
نه ...
صدا از سمتِ سقا خانۀ آقاست
حرم لبریز زائرهاست
مسافرها و مجاور ها
گروهی آذری ها و گروهی از شمالی ها
یکی از پایِ قالیُ و یکی از بین شالی ها
خلاصه اینجا خیلی ها ز راه دور
دلگیرِ حرم هستند
همان هایی که جا ماندند و حالا
پایِ تصویر حرم هستند ....
و حالا هر کدام آرام
زبان وا کرده در این ازدهام آرام
یکی گوید ببین این دست پینه بسته را آقا
ببین این شانه هایِ خسته را آقا
به بی خوابی دو چشمِ خویش را مجبور کردم من
به زحمت پولِ مشهد آمدن را جور کردم من
نشسم تا بگیرم دامنِ ایوان طلائی را
به سمتت باز کردم دستِ خالیِ گدایی را
یکی دردِ دلش را با امام مهربان میگفت
یکی بالای گلدسته اذان میگفت
صدا پیچید در صحن و حرم
گویا در و دیوار
با انصاریان میگفت : ....
«اَللّهُمَ صَلِّ عَلی علی بن مُوسَی الِّرِضا المَرُتَضی اَلاِمامِ التَّقیِّ النَّقیِّ

وَ حُجَتِكَ عَلی مَن فَوقَ الاَرضِ و َمَن تَحت الثَّری اَلصِدّیقِ الشَّهیدِ

صَلاةً كَثیرَةً تآمَّةً زاكِیَةً مُتَواصِلَةً مِتَواتِرَةً مُتَرادِفَة كَاَفضَلِ ما صَلَّیتَ عَلی اَحَدٍ مِن اولیائِكَ»
یکی بغضِ میانِ آه را میگفت
یکی هم خستگیِ راه را میگفت
جوانِ زائری در گریه هایش آمده ام ای شاه را میگفت
«آمدم ای شاه پناهم بده .. خط امانی زگناهم بده ..»
باز صدا میزند آقا
خوش به حال اونی که کار و بارش دست توئه
خوشی و زندگیش و اعتبارش دست توئه
آخرش یادش میره هرکی تو دل غصه داره
که نگاهِ تو هوایِ دل ماهارو داره

 راه درازی اومدم تا که بگم
دلِ آوارۀ ما هوایِ کربلا داره .....
امام رضا ... امام رضا .....