آئین مستان

آمدم امشب حرم، با پدر و مادرم

مثل دو فواره ی صحنت شدم

این دو نگاهِ ترم

از دم باب الجواد تا دمِ ایوان طلا

اسم تو را می برم

سایه ی لطفت به سرم مستدام

ای حرمت به همه درد و غمم التیام

باز شده راه ضریح تو در این ازدحام

آه به جای همه جامانده ها

از تو جدا مانده ها

دست به سینه به سمت ضریح

شاه علیک السلام

سمت شما آمدم،گم نکنم راه را

طی کنم این سیر الی الله را

در حرمت سر کنم

این دَم کوتاه را

مَرد جوانی در وسط همهمه ها دَم گرفت

آمدم ای شاه پناهم بده

خط امانی ز گناهم بده

سلام آقا رضا جانم

امیدم یا رضا جانم

نمیذاریم منُ تنها

رضا جانم،رضا جانم

تویی که ضامنم هستی

دلم رو به حرم بستی

محاله خالی از اینجا

بره دستی،رضا جانم

جان رضا

حضرت سلطان رضا

ای قسم مَردم ایران رضا

معنی لطف و کرم و بخشش و احسان، رضا

شاهِ خراسان رضا

یار غریبان رضا

آه! دلِ شعله ورت سوخته

گوشه ی آن حجره بال و پرت سوخته

آن نفسِ مختصرت سوخته

وای چه آمد سرت

آه! تمامِ جگرت سوخته

قلبِ دو عالم بر این

رَختِ سیاه پسرت سوخته

ناله زدی از نفس

آه! جوادم بیا

آمد و از خاک سرت را گرفت

غربت چشمانِ ترت را گرفت

اشکِ روان از نظرت را گرفت

شکرِ خدا لحظه ی آخر

پسرت دور و برت را گرفت

دوباره جاریِ اشکام

دلم شد خونه ی غم هام

غریب آقا،غریب آقا...

جوونت رفت و افتادی

نه غوغایی نه فریادی

غریبونه رو خاکِ حجره جون دادی

غریب آقا،غریب آقا...

از سر لطف شماست

سینه ی ما کربلاست

رخصتِ این گریه برای حسین

دستِ امامِ رضاست

روضه دوباره به پاست

روضه ی شاهِ غریب

مرثیه خوان شاهِ خراسان شده

آه که یابن الشبیب

لحظه ی غارت شد و

پیرهنُ شال رفت..

خواهرش از حال رفت

آه که مابین دو تا نهر آب

جدّ غریبم حسین

با لب خشکیده به گودال رفت

چشم کسی در پیِ انگشترُ

چشم کسی در پی خلخال رفت

نایِ کمک خواستنش رفته بود

پاره به پاره بدنش رفته بود

حرف سرِ بوریاست

آه که حتی کفنش رفته بود

بشکند آن پا که دَمِ آخری

رویِ تنش رفته بود

خدا ای کاش بمیرم من

برا زخماش بمیرم من

برا خشکیِ لب هاش بمیرم من...

جلوش آبِ خنک خوردند

سر آقام چی آوردند

که انگشتُ برا انگشترش بردند