آئین مستان

تو گنجی و دلهاست، ویرانه ی تو

تو شمعی و جانهاست ، پروانه ی تو

الهی در این صحن گردم کبوتر

 که فیضم ببخشند از دانه تو

بَرم رشک بر آن تهیدست زائر که خوابیده پشتِ در خانه تو

مرا از کَرم عقل پاکی عطا کن که باشم همه عمر دیوانه تو

به زوّار خود آنقَدر مهربانی که بار غم او، در شانه تو

مرا تشنه نگذار آنکه دائم زند موج کوثر به پیمانه تو

به جان جواد و به موسی بن جعفر به معصومه تو به ریحانه تو

سزد گیرمُ عفو زند در جحیمش اگر دل شود جایِ بیگانه تو

به دیوانگی وقت فرزانه ام ده که دیوانه توست فرزانه تو

چه نیکوتر از این که من هر چه دارم بود از عنایاتُ و ماهانه تو

گدایم ،گدایم، گدایم، گدایم گدایِ علیِ بنِ موسیَ الرضایم

تو آیینه ی طلعت کبریایی جگر پاره خاتم الا نبیایی

تو قرآن ، تو توحید ، تو دین تو ایمان تو زهرایِ مرضییه ،تو مُرتضایی

تو بَدرُ الوِلایَه ، تو شمسُ الائمه تو مولا علیِ بنِ موسیَ الرضایی

تو یاسین، تو طاها، تو کوثر، تو قدری تو کعبه ، تو مروه ، تو سعی و صفایی

مزارِ تو در خاک طوس، امّا تو در جانِ مایی، تو در قلب مایی

تو یارِ غریبانی و خود غریبی تو تنهایی و با همه آشنایی

کجا رو کنم از پیِ عرض حاجت ؟ تو با گل مرادی تو مشکل گشایی

ز هیجا و رفعت زهی لطف و رافت که نَه از خدا و نَه از ما جدایی

چو بر خیزم از خاک ، در عرش گویم علیِ بنِ موسی کجایی کجایی؟

به جانِ جواد و پی بازدیدت سه جایی که خود وعده دادی بیایی

برابر در خانه توست بهتر ز مُلک سلاطین مقام گدایی

گدایم ، گدایم ، گدایم، گدایم گدایِ علیِ بنِ موسیَ الرضا یم