آئین مستان

عمه جان دیشب به لب آوای دیگر داشتیم / سایه مهر پدر پیوسته بر سر داشتیم

تا که بابا بود از دشمن به دل بیمی نبود / گرچه از سوز عطش ما دیده تر داشتیم

خیمه ها راهی برای یورش دشمن نداشت / تا عموئی همچو عباس دلاور داشتیم

گیسوی ما را خبر از این پریشانی نبود / تا که دل ما را در کمند زلف اکبر داشتیم

تا که قاسم بود ما را خاطری آسوده بود / هم عنانی همچو عبدالله و جعفر داشتیم

در کنار گاهواره ذبا وجود تشنگی / ذکر با قنداقه شش ماهه اصغر داشتیم

تا که بابا بود ما را صورت نیلی نبود / گرچه داغ سیلی و رخسر مادر داشتیم

قصه میخ در و گنجینه اسرار را / نقش لوح سینه گدلهای پرپر داشتیم

تازیانه خوردن ما را کسی باور نداشت / گرچه بر بازوی مادر نقش یاور داشتیم

    ژولیده

یا اخا المظلوم

دوتا گل یاسمن / دو تیغ لشگر شکن

تقدیمت از سوی من / ای بی شکیبم، یار غریبم

بی قرارن اونا پس از اکبر / می خوان بدن به راه مولا سر

با خونشون کفن کنن بر تن / شاد و غزل خون جون بدن آسون

با جون خریدن، شوق پریدن / به رسم شادی، سرمه کشیدن

یا اخا المظلوم

با تیغ عریانشون / چشمای گریانشون

زیر پاته جانشون  / میخوان که از جون برن به میدون

پای عنایت تو افتادن / واسه شهید شدن چه آمادن

دل به شکوه عشق تو / دادن داره تماشا شور تمنا

دو بی نشونه پر از بهونه / میریزن اشک دونه به دونه

یا اخا المظلوم

از کربلا به ما غم و ماتم رسیده است / آخر نسیم ماه محرم رسیده است

وقتی اسم محرم میاد آدم بی اختیار یاد این یه بیت می افته

باز این چه شورش است که در خلق عالم است / باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

فبک علی الحسین که زینب زره رسید / خون گریه کن که قافله غم رسیده است

می آید ای دل، منزل به منزل/ از دل صحرا، یک کاروان دل

 ساربان آرام، قدری آهسته / ناقه ی زینب مانده اندر گل

با گریه بر حسین به معراج می رویم / این ارث مادریست دمادم رسیده است

این گریه مال منو تو نیست، ارثیه فاطمه است،این گریه از یه مادری به ما رسیده مادر که ده روز دیگه صداش تو گودال میاد:

چه کسی تو رو کشته عالمو بیچاره کرده / چه کسی تو رو کشته زینبو آواره کرده

عشق زینب حسین / ای تشنه لب حسین

با گریه بر حسین به معراج می رویم / این ارث مادریست دمادم رسیده است

ره وا کنید دست به سینه ادب کنید / زهرا ز عرش با کمر خم رسیده است

شب های جمعه فاطمه / با اضطراب و واهمه

 آید به دشت کربلا / گوید حسین من چه شد

تا زنده ایم بر غم تو گریه می کنیم / شکر خدا به زخم تو مرهم رسیده است

یه شب گریه نکنم میمیرم / یه روز سینه نزنم میمیرم / من محرم گریه نکنم می میرم

حالا زمان یاری مظلوم کربلاست / هل من معین خطاب به ما هم رسیده است

فکر نکنی هزار چند صد سال قبل تکیه داد به نیزه غریبی گفت: هل من ناصر، نه ؛ این روایت گوش بده؛ امام صادق(ع) از فضیل پرسید: آیا شما دور هم جمع میشید برا ما مجلس بگیرید ذکر ما رو احیا کنید، فضیل گفت: بله آقا جان. امام سه تا جمله گفته یکی از یکی زیباتر؛ حضرت فرمود: ما مجلس های شما رو دوست داریم، بعد فرمود: ما خود شما رو هم دوست داریم، حضرت فرمود: ما اصلاً بوی شما رو دوست داریم.

توی روایت دیگه در تایید همین روایت اشاره می کنه؛ کدوم عطر بو همون عطر بویی که وقتی بعد از یه مجلس روضه ملائکه به آسمون بر می گردن؛ میگن: چه عطری ،چه بویی ،مست شدیم کجا بودید، مسگن ما بالامون زیر قدم های سینه زن ها و گریه کن های حسین پهن کرده بودیم. بقیه فرشته ها هم میگن: می شه ما بریم همین کار رو بکنیم؛ میگن: مجلس تموم شد فردا شب، بعد ندا میاد نه برید بالاتون به در دیوار حسینیه بمالید.