آئین مستان

به راهِ ولایت، خوش آن کس که شود فداییِ تو

قلوبِ محبین، بُوَد مَضطرُ و کربلاییِ تو

سلامِ ما به کام خشک و عطشان

سلامِ ما به پاره هایِ قرآن

سلامِ ما به آن پیکرِ غرقِ خونِ عریان ..

توکه یوسفِ مصطفی بودی

توکه جانِ خیر النسا بودی

بگو از چه رو در مسیرِ شام

هلالِ رویِ نیزه ها بودی ..

حسین جان .. حسین جان ..

منم عبد و اسیر و مبتلایت

دلِ من .. دلِ من ..

گره حورده به عشقِ کربلایت

همیشه .. همیشه ..

بُوَد حُبُّ الحُسین عزتُ و جاهم

حسین جان .. حسین جان ..

ببین درمانده ام، بده پناهم

تویی تمامیِ دار و ندارم

شود بی تو سیاه روزگارم

به زیرِ تیغِ عشقت عاقبت جان می سپارم

به قربانِ آن ماهِ رخسارت

دلِ عالمی شد گرفتارت ..

مرا کن فداییِ راهِ خود

قسم بر دو دستِ علمدارت

علمدار .. علمدار ..

چه شد دستِ علمگیرِ بلندت

برادر .. برادر ..

چی اومد سرِ اَبرویِ کمندت

پاشو پشت و پناهِ حرمِ من

پاشو تنها سپاهِ حرمِ من

پاشو دشمنا هستن تویِ راهِ حرمِ من

کنارِ برادر زمین خوردم

جلو چشمِ لشکر زمین خوردم

شده علقمه مثله پشتِ در

درست مثلِ مادر زمین خوردم

از جانِ خود اگر چه گذشتم به راحتی

دل کنده ام ولی ز تنت با چه زحمتی

می خواستم به پات سرم را فدا کنم

اما به خواهر تو ندادند مهلتی ...

برا مردنم بهم وقت نمیدادن .. دشمن از یه طرف مهلت نمیداد من جونمُ فدات کنم بچه هات از یه طرف .. تا میخواستم فدایِ تو بشم میدیدم اینا تو خطرن خودمو سپر میکردم .. تا یه قدم می آمدم برات بمیرم صدا نالۀ رقیه میومد .. امروز اومد نشست کنارِ قبر حسین گفت حالا که تموم شده عزیزم .. حالا که هر چی بود گذشت حسین .. اما یه سوال دارم حسین :،

بهتر نبود جایِ تو من کشته میشدم ؟

آقا بهتر نبود جایِ تو ما کشته میشدیم

، آقا جان کاش همۀ اولین و آخرین میمردن ، یه مو از سرت کم نمیشد ..،

بهتر نبود جایِ تو من کشته میشدم ؟

بی تو چگونه صبر کنم با چه طاقتی

از بس برای زخم لبت گریه کرده ایم

، چوبُ دست گرفته بود هی با لبایِ حسین بازی میکرد ..،

از بس برایِ زخم لبت گریه کرده ایم

چشمی ندیده ام که ندیده جراحتی

چه ساده، منو راهیِ کربلات کردی

پیاده، بازم تا دلِ خیمه هات آوردی

دلم رو، دوباره بردی ...

دلم میره تا اسم تو می شینه رو لبِ من

چشام می باره و آروم نمی گیره تبِ من

تویی رویایِ شیرینِ هر شبِ من ...

ای عشقِ شورانگیز، ای شورِ آتش خیز ..

حسین، حسین، حسین جان ..

چه آسون، شکارِ دلِ بی‌قرار کردی

دلم رو، به داغِ حرمت دچار کردی

تو با من، چه کار کردی

دلم غرقِ تمنّاته سَرِ من خاکِ پاتِ

چِشایِ من یه عمرِ از شهیدایِ نگاتِ

همیشه رویِ پیشونیم غبارِ کربلاتِ

بی تو سرگردونم، من با تو آرومم ..

حسین، حسین، حسین جان

نفسهام، حراجِ نفسایِ سینه زن هاس

سَرِ من، فدایِ شورِ عشقِ بی کفن هاس

فدایِ زینبِ تنهاس ...

میونِ روضۀ تو میشه حال ما پریشون

چه شیرینه غمِ عشقت برایِ این دلِ مجنون

دلم میخواد بیام پیشِت ای آقا جون ...

مجنونِ مجنونم، از عشقت میخونم ..

حسین، حسین، حسین جان ..

رسیدم از سفر ای همسفر کجا هستی

به زیر سنگِ لحد بین بوریا هستی

اسیر رفتم از اینجا اسیر تر شده ام

چه پیر رفتم و اکنون چه پیر تر شده ام

تو را به نیزه، مرا با تو، از قفا بردن

ولی به کعب نی و تازیانه ها بردن

توان نمانده بگویم هر آنچه را دیدم

بدونِ سایۀ عباس کوچه ها دیدم

خدا کند دگر این چشمِ بسته وا نشود

سرم زِ خاکِ غریبانه ات جدا نشود

زِ من گذشت برادر خدا کند حتی

فراق هم به فراقِ تو مبتلا نشود

خدا کند که عزیزی به بندِ زنجیری

به کوچه هایِ پر از سنگ آشنا نشود

شکسته بال ترینم کبود می آیم

من از محلۀ قوم یهود می آیم

از آن دیار که من را به هم نشان دادن

به دست هایِ یتیمت دو تکه نان دادن

از آن دیار که بویِ طعام می پیچید

از آن دیار که طفلت گرسنه می خوابید

کسی که سنگ به اطفال بی پدر می زد

به پیش چشم علمدار بیشتر می زد

از آن دیار که چشمان خیره سر دارد

به دخترانِ اسیر آمده نظر دارد

از آن سفر که اگر کودکی به جا می ماند

تمام طولِ سفر زیر دست و پا می ماند

به کودکی که یتیم است خنده سر دادند

به او به جایِ عروسک سر پدر دادند

به جایِ آن همه گل با گلاب آمده ام

من از جسارت بزم شراب آمده ام

از آن دیار که آتش به استخوان می زد

به رویِ زخم لبان تو خیزران میزد

از برکات روضه ت، نماد اوج عزت

برای ما یه فرصت، اربعینت  اربعینت

خیالشم غنیمت، نشونۀ رفاقت

آرزوم زیارت، اربعینت  اربعینت

فکرشُ بکن راهی بهشت خدا باشی

فکرشُ بکن، هم نوای با زائرا باشی

فکرشُ بکن، اربعین تو هم، کربلا باشی ..

یعنی میشه، بازم امسال، با رفیقام بیام

یعنی میشه، رو به گنبد، بگم باز السلام

یعنی میشه ... آی آقا ..

رَبَنا آتنا، اربعین کربلا

قسم به این اشک چشَم، من از تو دست نمیکشم

بدم ولی به این خوشم، دوست دارم، دوست دارم

همیشه اسمت رو لبام، تو شاهی و منم غلام

عزیز خاطرت برام، دوست دارم، دوست دارم

حس خوبی، سر بزارم آخر رو پای تو

حس خوبی، پر زدن تو حال و هوای تو

حس خوبی، سر به راه شدن، با دعای تو

یادت باشه، یادت باشه، نوکراتُ حسین

یادت باشه، من هم باشم، محشر با تو حسین

یادت باشه، آی آقا ..

رَبَنا آتنا، اربعین کربلا

کاش یه روزی با مادرم، راهی بشم آقا حرم

نمیره فکرش از سرم، کربُبَلا، کربُبَلا

تویی قَتیلُ العَبرات، تویی سفینه النجاه

معنی اهدنا الصراط، کربُبَلا، کربُبَلا

دستمُ بگیر، توی این مسیر نور راهمی

دستمُ بگیر، بی پناهمُ تو پناهمی

دستمُ بگیر، تنها تو حسین، تکیه گاهمی

خوب میدونم، با تو بودن، راه نجاتم

خوب میدونم، اشک عزات، آب حیاتم

خوب میدونم، آی آقا ..

یعنی میشه، بازم امسال، با رفیقام بیام

یعنی میشه، رو به گنبد، بگم باز السلام

یعنی میشه ... آی آقا ..

یادت باشه، یادت باشه، نوکراتُ حسین

یادت باشه، من هم باشم، محشر با تو حسین

یادت باشه، آی آقا ..

رَبَنا آتنا، اربعین کربلا

بی تو دلم، بِسمِلِ بی‌بال بود

تازه بعد از چهل روز،حرف دلِ زینب شروع شده،بسمل یعنی: مرغی که دَمِ جون دادنِ...حسین جان! چهل روز زینب این جوری بود...یه نگاه می کرد بالا نی سر تو رو می دید،میخواست جون بده...

بی تو دلم، بِسمِلِ بی‌بال بود

داغِ چهل روزه، چهل سال بود

طایر جان، دور سرت می‌پرید

مرغ دلم، گوشۀ گودال بود

سلسله، گردیده النگوی دست

خار، به پای همه خلخال بود

سینۀ ما، داغ روی داغ داشت

خال لب ما، همه تبخال بود

همره ما، تار و نی و چنگ بود

دسته گُلِ محفل ما، سنگ بود

خیز، زجا، ای پسر مادرم

من نه مگر این که تو را خواهرم

معجر نو، بر سر خود کرده ام

بس‌که به سر، ریخته خاکسترم

تو در مدینه، وسط آفتاب

عبا کشیدی به روی پیکرم

داداش یادته؟یه روز اومدی توی خونۀ من، دیدی من خوابم، از روزنۀ در دیدی آفتاب رو صورتم داره میخوره...داداش! یادته؟عبات رو برداشتی،رو صورتم کشیدی،یه مرتبه بیدار شدم...گفتم:حسینم! چی شده داداش! گفتی:خواهرم! نگران نباش،بخواب،دیدم آفتاب رو صورتت افتاده،دلم نیومد آفتاب صورتت رو اذیت کنه...داداش! یه نگاه کن زینبت چهل روزه تو آفتابِ...

در پی این قصه، گمانم نبود

از سَرِ نی، سایه کنی بر سرم

باورم نمی شد داداش،یه روز سایبان من سَرِ به نیزه رفته ی تو باشه...

من نه فقط همسفرت گشته ام

سوخته ‌ام ، دور سرت گشته ام

کرب و بلا، باغ گل ما کجاست؟

مصحف صدپاره ی زهرا کجاست؟

ای بدنت پاره تر از برگ یاس!

باغِ گُل و لاله ی لیلا کجاست؟

رباب با شاخه ی گل آمده

غنچه ی پرپر شده ی ما کجاست؟

رقیّه را، اگر نیاورده ام

سکینه ات آمده، سقّا کجاست؟

عبارت عجیبِ تو مقتل،میگه:وقتی خودشون رو از بالای محمل ها انداختن،هر کی یه صورتِ قبر رو بغل کرد،دیگه اینجا زینب عنان کار از دستش خارج شد،دیگه خیالش راحتِ،کسی کسی رو اذیت نمیکنه،دیگه خیالش راحتِ تازیانه نیست،کعب نی نیست،سیلی نیست...میدونه همه راحت گریه می کنند..

هر کی یه جایی روضه اش رو شروع کرد،اما یه مرتبه دیدن یه دختری داره میره سمتِ علقمه،چهل روزه عموش رو ندیده،چهل روزه از عموش بی خبرِ، چهل روزه عمو قول داده...دیدن یه مشک رو پُر از آب کرد،عمو چشمت روشن...عمو پاشو دوباره پات رو رکاب کن آخه دوباره زینب اومده...شاید سکینه یه جمله به عموش گفت:صدازد:عمو جان!...

تا تو بودی خیمه ها آرام بود

دشمن از بی حرمتی ناکام بود

تا تو رفتی چهره ها نیلی شدن

عمو! دست ها آماده ی سیلی شدن

عمو! هر کی رسید به ما سیلی زد...هر کی رسید به ما ناسزا گفت...هر چی رو نیزه ها نگاه کردم سرت رو پیدا نکردم...ای حسین