آئین مستان

بابا،بابا،بابا....

دلم بشکسته بود، بابا

غمین و خسته بود، بابا

دو دستِ کوچولویِ من

به زنجیر بسته بود،بابا

 امشب شبِ رقیه جانِ،دلِ همه الان رفته خرابه...

نبودی، ببینی،به چشمام موجِ دریا رو

نبودی،ببینی،چه جوری می زدن ما رو

بابا! دنبالم می دویدن،تازیانه هارو می چرخوندن،من یه دخترِ کوچولوم،آدم های گُنده سرم می ریختن...

نبودی،ببینی،چه زجری می کشیدم من

تو صحرا، رو خارا،برهنه پا، دویدم من

بابا،بابا،بابا....

دیگه بسه جدایی

منو ببر بابایی

دلم خون و رُخم زرده

روزا گرم و شبا سرده

سَرَم،چشمم،تنم

گوشم،همه درده

نیگاه کن،شده رخسارِ من نیلی

یه باره می اُفتم،سرم گیج میره از سیلی

بابا!صورتِ منو نگاه کن چیکار کردن...

بابا،بابا،بابا....

نمونده دیگه سو به چشمای ترم، بابا!

یا از ترس،یا از درد،شب از خواب می پرم، بابا!

خواب بود بچه،تو خواب دید بغل باباست،تا چشماش رو باز کرد دید خرابه است،بابا نیست...بهونه ی بابا رو گرفت....نانجیبا می خواستن آرومش کنن،سر باباش رو گذاشتن تو یه طبق،تا از در خرابه وارد کردن،عمه ی سادات که فهمید چه خبرِ،بلند شد،دوید رفت جلوشون رو گرفت...چیکار می کنید؟نبرید این سر رو، می کُشید این بچه رو،خودم آرومش می کنم،برگردونید این طبق رو...آی حسینا! عمه سادات رو با تازیانه زدن...بی بی رو کنار زدن،این طبق رو بردن جلو...حسین...

گفت: دیدم کنار  ضریح، پیر زنی یه چیزی رو تو دستش گرفته بود،گریه می کرد،هی نشون میده به ضریح...بلند شد برِ.... گفتم:مادرجان! من داشتم نگاه می کردم،می تونم ازت بپرسم این چی بود؟یا چی می گفتی؟

شروع کرد گریه کردن،گفت:پسرم ما از عشایرِ ایرانیم،تو بیابون و دشتیم،خیلی وقت ها در اثر راه رفتن،پاهامون زخم میشه...کفِ پاهامون آبله میزنه،از گیاهان دارویی،چربی حیوانات،یه پماد داریم،میزنیم خوب میشیم....

گفت:وقتی داشتم می اومدم اینجا،شنیدم این دخترکوچولو پاهاش آبله داره،از همون پماد آوردم،داشتم می گفتم:قربونت بشم،پات خوب شده؟...

ان شاءالله تو حرمش باشیم،همون حرمی که هنوز احساس می کنیم داره میگه: بابا!....