آئین مستان

بنای سوختن امشب اگر نداشته باشد

چه بهتر است که پروانه پر نداشته باشد

نه سرزنش نکنید، این دلی که سوخته شاید

به غیر آه کشیدن ، هنر نداشته باشد

هنوز آب نخورده‌است خاک خشک دل من

بعید نیست درختم ، ثمر نداشته باشد

خدا نیاورد ، آنکه ز چشم یار بیفتد

خدا کند که ز ما دست بر نداشته باشد

هزار نافله خواندن به هیچ کار نیاید

اگر به بندگی ما نظر، نداشته باشد

شبانه بر سر و سینه‌زدن، چه فایده دارد

ضرر نمود کسی که سحر، نداشته باشد

چه خاک بر سر خود میکند کسی که سحرگاه

به قدر بال مگس، چشمِ تَر، نداشته باشد

*آقا شیخ جعفر شوشتری میفرماید نگید شبِ علی اکبر بگید شب جون دادن حسین .. واقعا هم اگر زینب نیومده بود حسین اونجا جون میداد .. همچین که بی بی اومد دست گذاشت رو سر شونۀ حسین آقا جونِ دوباره ای گرفت پاشد خواهرم تو اینجا چیکار میکنی ..*

فقط اجازه بده، پیش خانه‌ات بنشینم

بد است که شاه، گدا پشت در نداشته باشد

مرا بغل کن و، با بوسه غرق عاطفه‌ام کن

شبیه آن پسری که، پدر نداشته باشد

چقدر ندبه بخوانیم و أینَ أینَ بگوییم

روا نبود دعاها اثر، نداشته باشد

تو را به حنجر خشک حسین فاطمه برگرد

بیا که شیعه دگر خون جگر، نداشته باشد

میبینی که حالم ، چه بد حالیه

سر به زیر اومدم ، دست من خالیه

شده گردنم کج ، که راهم‌ بدی

بی‌پناه اومدم ، تا پناهم بدی

ازم رو نگیر ، شرمسارم

کنارم بمون ، کم نیارم

تو داری مثل من ، ولی من

به جز تو کسی رو ، ندارم

درسته خرابم ، عذابم نکن

پیش خوبایِ عالم ، خرابم نکن

نبر آبروم و ، پناهم بده

سر به راهم کن و ، سوز و آهم بده

نمیخوام که از تو ، جداشم

میخوام توی راهت ، فداشم

اگه آخر عمرمه ، کاش

عاشورا فقط ، زنده باشم

باباش اومده ، با قد خم شده

سایۀ یک علی ، از حرم کَم شده

نخندید بهش ، که عزاداره این

خنده مرحم واسه اون ، که جا خورده نیست

حسین و صدا زد ، علی حیف

صداش تو شلوغی‌ها ، گم بود

میگن که غریبونه ، جون داد

خداحافظیش ، زیر ثُم‌ بود

جوونا بیاید که ، حسین ماتشه

تیکه تیکه شده ، وقت خیراتشه

بیاید که داره ، فاطمه میرسه

اونقده پخشه که ، به همه میرسه

کنار تنت ، پاره پاره

شکسته شده ، داغ داره

زیر بازوهاش و ، بگیرید

حسین نایِ رفتن ، نداره

ای لَبَت خشک‌تر از ساحل دریا پسرم

خجلم از تو نشد آب محیا پسرم

دیدی آخر همه زانو زدنم را دیدن

کمکم کن منِ افتاده ز پا را پسرم

مثل تسبیح تنت یکصدویک دانه شده

با تنت ذکر گرفتم که خدایا پسرم

چه داغی نشوندی ، تو دل من

نمون روی خاکا ، با این بدن

پاشو بار دیگه ، قدم بزن

برای بابا ..

دل از دیدن تو ، نمیشه سیر

بابات اومده ، ناتوان و پیر

ببین خم شدم ، دستمو بگیر

عصای بابا ..

از خیمه رفتی و ، بردی دل منو

دریای من گرفت ، غم ساحل منو

میگردم از غمت ، دشت ستاره رو

پیدا نمیکنم ، اون جسم پاره رو

پر از سوت و کف شد ، دور و برت

زمین میخورم ، پیش پیکرت

سرم خم شد از غم ، روی سرت

نفرین به دنیا ..

گل من چه پرپر ، آوردنت

گلابم چقد بد ، فشردنت

عبا کم اومد واسه ، بردنت

ای اِرباً اِربا ..

نامرد مردما ، بدجور کشتنت

هی جمع میکنم ، منها میشه تنت

پاشو نگات کنم ، حتی یه بار علی

بابای پیرتو ، تنها نذار علی

بهاری که دیده ، خزونشُ

نفس‌هاش بریده ، اَمونشُ

نشسته کنار ، جوونشُ

روضه میخونه ..

حسین مونده با ، سوز گریه‌هاش

علی و ، پریشونی باباش

کسی دل ، نمی‌سوزونه براش

دلش چه خونه ..

ای میوۀ دلم ، وقت رسیدنت

این لشکر حسود ، از شاخه چیدنت

از داغ دیدنت ، موهام سفید شده

تو زخم خوردیُ ، بابات شهید شده

میخوام أِربأ اربا رو برات معنا کنم .. میدونی یعنی چی؟! همچین که افتاد رو گردن اسب؛ تا شمشیر به فرقش زدن این خون ها داره جاری میشه خودشُ انداخت رو گردن اسب که نیفته؛ این خونا اومد جلو چشم اسبُ گرفت اسب تربیت شده‌ست باید برگرده سمت خیمه‌ها ..

اما راهُ اسب گم کرد .. عوض این که بره سمت خیمه‌ها رفت توو دشمن گفتن برین کنار تا بیاد..

کوچه رو باز کردن،این طرف و اون طرفه کوچه...

کوچه باز کردن ، شمشیرا رو آوردن هرکی هرچی داشت رفت آورد؛ یهو ابی‌عبدالله دید این نیزه‌ها داره بالا میره؛ شمشیرا داره بالا میره...

یا اللّه حرفم تمام؛

اینجا یه جا بود تو کوچه یه جوون گیر افتاد، اما یه جوون دیگرم من سراغ دارم توو یه کوچۀ دیگه گیر افتاد ... اینجا فرقش اینه، این جوون مَرده میتونه تحمل کنه اما اون جوون...

همچین که این دست رفت بالا مادر ما نقش زمین شد....