آئین مستان

یا رسول الله یا محمد

یا نبی الله یا محمد

یا حبیب الله یا محمد

یا اَبَا الزَّهرا یا محمد

دلبر و دلداری و دلداده ی داداری

سیدِ مَکی مَدنی شاهِ جهانداری

محور اَدواری، مرکزِ اَسراری

سَیِّدُ الاَبراری، احمدِ مختاری

تو مقتدایِ حیدرِ کرّاری

بَلَغَ العُلی بِکَمالِه ی، کَشَفَ الدُّجی بِجَمالِه ی

حَسُنَت جَمیعُ خِصالِه ی، صَلّوا عَلَیهِ وَ آلِه ی

یا رسول الله یا محمد

یا نبی الله یا محمد

یا حبیب الله یا محمد

یا اَبَا الزَّهرا یا محمد

اومدی و رحمت آوُردی

با حُسینت دلهارو بُردی

فکرِ فردای شیعه بودی

مارو دستِ حیدر سِپُردی

صاحبِ لَولاکی، فَلَک خاکِ قدم هاته

جَنَّتُ الاَعلی بخدا خنده ی زهراته

چِشَم کَفِ پاته، رویِ سَرَم جاته

علی که همراته، حق رویِ دستاته

دلم اسیرِ گنبدِ خضراته

بَلَغَ العُلی بِکَمالِه ی، کَشَفَ الدُّجی بِجَمالِه ی

حَسُنَت جَمیعُ خِصالِه ی، صَلّوا عَلَیهِ وَ آلِه ی

یا رسول الله یا محمد

یا نبی الله یا محمد

یا حبیب الله یا محمد

یا اَبَا الزَّهرا یا محمد

همراهِ خورشید ماه رسیده

مالکِ دل از راه رسیده

باز مدینه غرقِ صفا شد

صادقِ آلُ الله رسیده

منبعِ فیضی، پسرِ خورشید و مهتابی

شیخُ الاَئمه صاحبِ اَشرفِ اَلقابی

مِهر جهان تابی، گوهرِ نایابی

اُستادِ اَحبابی، عالمِ آدابی

طلایه دارِ روضه ی اربابی

بَلَغَ العُلی بِکَمالِه ی، کَشَفَ الدُّجی بِجَمالِه ی

حَسُنَت جَمیعُ خِصالِه ی، صَلّوا عَلَیهِ وَ آلِه ی

یا رسول الله یا محمد

یا نبی الله یا محمد

یا حبیب الله یا محمد

یا اَبَا الزَّهرا یا محمد

تویی که بهانه‌ی تمام خلقتی، نبی رحمتی
تویی که نگین خاتم نبوتی، نبی رحمتی

یوسف و خضر و عیسی چه مشتاق تو
عالمی پر شد از عطر اخلاق تو
رشک جنت می‌شن گل‌های باغ تو

چه بی‌همتایی، پناه مایی، ابا الزهرایی
مدد یا مولا ..

تویی که بهار گلشن حقایقی، تو صبح صادقی
روشنایی‌بخش این دلای عاشقی، تو صبح صادقی

منبرت داره اعجاز پیغمبری
دین حق زنده از مذهب جعفری
تویی که وارث عزت حیدری

تویی روح و جان، سراپا ایمان، تمام قرآن
مدد یا مولا ..

کوچه‌ها پر از شمیم مهر و رافته، بهار وحدته
موسم برادری و عید رحمته، بهار وحدته

عزت دین اسلامو هر کس می‌خواد
راهشه همدلی راهشه اتحاد
تا که صبح ظهور آقامون بیاد

ان‌شالله از راه، میاد مثل ماه، بقیة الله
مدد یا مولا ..

تب کرده خورشید این شبا ، داره تو دل هول و ولا
ماه رو دستای آمنه ، آروم آروم میره بالا

دریا سر میکوبه 'به ساحل امشب۳'
اومد از راه جمعِ 'فضائل امشب۳'

دل دل دل میبره هر دم
از عالم و آدم ، شادی میاد جا غم 
عرش حق رو میزنن ریسه و پرچم

روح و جان و دل مایی
یار فقرایی ، خوش بو میشه چایی
اگه با گل محمدی بشه دم

اونایی که دلشونه مثِ آب چشمه پاک
سرود لباشونه یا رسول الله بِفِداک

"امشب شب عشقه ، امشب شب یاره
انگار که خورشیده تو گهواره"

پرواز نرم قاصدک ، معنای عشق شاپرک
باز داره بارونِ بهار ، میشینه رو دل کَم‌کَمَک

باز بارون بهاری 'خبر آورده۳'
آمنه چون خورشید 'پسر آورده۳'

باز باز باز نم‌نم بارون
میزنه رو ایوون ، میگیره بازم جون
گلای محمدیِ توی گلدون

پر پر پر میگیره قلبم
آروم آروم کم‌کم ، پا چشای پُرْ نم 
صلوات ممتده روی لبامون

میریزن ستاره‌ها از آسمونا روی خاک
سرود لباشونه یا رسول الله بِفِداک

"امشب شب عشقه ، امشب شب یاره
انگار که خورشیده تو گهواره"

الگوی ناب بندگی ، هستی بابای اهل بیت
عشق‌و یاد دادی با حدیث ، به نوکرهای اهل بیت

ای انگیزه‌ی خلقت 'به زیر دینم۳'
من دلداده‌ی حیدر 'مرید حسینم۳'

حک شد ، لحظه‌ی تولد
حسینُ مِنّی و ، انا مِن حسینت
رو مدال نوکریمون روی سینه

این بود آرزوی ماها
پایین‌پای آقا ، با جمع گداها
بعد اربعین بشه بیایم مدینه

میدونی دلم برا گنبد خضراته هلاک
سرود لبام اینه یا رسول الله بِفِداک

"امشب شب عشقه ، امشب شب یاره
انگار که خورشیده تو گهواره"

یا حَسَن بن علی اَیُّها العسکری

حُسن ختام شصت و نه شبِ نوکری

یا اَبَالمهدی یا اَبَالمهدی

ای نام تو هر زمان فریادِ من

من صید و نگاه تو صیادِ من

ای نوکرِ اجدادِ تو اجدادِ من

السلامُ عَلَی، آقازاده ی علی

دومین حَسَنِ، خانواده ی علی

یا اَبَالمهدی یا اَبَالمهدی

وَ اَنتَ قالَ: مِن عَلامَةِ المؤمنین

زیارةَ الحُسین، فی یومِ الاَربعین

یا اَبَالمهدی یا اَبَالمهدی

ای خورشید سامرا ای آقایِ من

من مجنونم و تویی لیلایِ من

جانم حَسَن، جانم حُسین، آقایِ من

السلامُ عَلَی، آقازاده ی علی

دومین حَسَنِ، خانواده ی علی

یا اَبَالمهدی یا اَبَالمهدی

*میگه: آقا امام حسن عسکری غلامش رو صدا زد: یه کم آب برام بیار، آقا! چشم، جوشانده ای رو آماده کرد، گذاشت خُنَک شد، درظرف آبی ریخت، داد دست امام حسن عسکری، آقا ظرف رو گرفت، روایت میگه: اینقدر رعشه بر بدنِ امام عسکری بود، از شدتِ لرزش و رعشه این ظرف توی دستِ آقا تکون میخورد، آقا ظرف رو آوُرد جلو لب و دندانش، میگه: اینقدر این ظرف به لب و دندان خورد، نتونست آب رو بخوره...

غصه نخورید آی نوکرا! پسرش مهدی اومد ظرفِ آب رو برداشت، لحظه های آخر به آقا آب داد، امام زمان شاید چهار یا پنج ساله بوده ولی ظرفِ آب رو برداشت به لب های باباش امام حسن رسوند...

یه دختر سه ساله ای رو هم من سراغ دارم، همچین که آب آزاد شد، دیدن دارن میدوه، یه نفر گرفتش، چی میخوای اینقدر میدوی؟ گفت: شنیدم آب آزاد شده، میشه یه ظرف آب به من بدید؟ ظرف آبی دادم دستِ این دختر، تشنه است، میخواد آب بخوره حتماً؟ ظرف آب رو که دستش دادم، گفت: آقا! یه سئوال دارم، چیه؟ میشه به من بگی راه گودال از کدوم طرفِ؟

این تا خرابه تو ذهنِ رقیه موند، که نتونست به باباش آب بده...*

با حسینیم با حسن هستیم

ما گدای دو تا حسن هستیم

نام ما را که از قدیم نوشت

از گدایانِ این حریم نوشت

تا خدا حال و روز ما را دید

بعدِ نام حسن، کریم نوشت

تا که پیشِ تو درد دل کردیم

نام ما را خدا کلیم نوشت

دلِ ما را اسیر کرد آنکه

بال جبریل را گلیم نوشت

رفته بودیم مشهد و آقا

باز هم روزیِ عظیم نوشت

سامرا واجبیم، امام رضا!

نه کبوتر که یا کریم نوشت

با حسینیم با حسن هستیم

ما گدای دو تا حسن هستیم

این طرف صحن صاحبِ کَرَم است

آن طرف یک غریب بی حرم است

این طرف هرچه هست زائر هست

آن طرف بی چراغ بی عَلَم است

این طرف احترام می‌بینی

آن طرف ناسزا که دَم‌به‌َدم است

سامرا شد خراب فهمیدم

چقدر روضه‌ها شبیه هم است

مادری اند هر دوتا آقا

مو سپید است هرکه غرقِ غم است

پیش هر دو به گریه می‌شنوی

روضه‌ی پهلویی که محترم است

کاش پلکت کمی تکان بخورد

به زمین وَرنه آسمان بخورد

پسرت آمده است تا جگرت

زخم کمتر از این و آن بخورد

ظرفِ آبی به دستهایش تا

پدر آبی نفس زنان بخورد

می‌خورد ظرف هِی به دندانت

چه کند آب نیمه جان بخورد

خوب شد کودکت ندیده لبت

ضربه از چوبِ خیزران بخورد

روی پیشانی‌ات فقط چین است

آه اگر سنگِ بی امان بخورد

عمه مانده است زیر هر ضربه

که مبادا به دختران بخورد

دختران تشنه‌اند و با خنده

لقمه‌ی خویش را سنان بخورد

پاشو حال و روزِ ما رو ببین

ببین بازم مادر خورده زمین

برا خیمه ات یه عده درکمین

ای لب تشنه توی گودال

شمر وخولی به رقابت افتادن

توی گودال سر فرصت

به جسارت افتادن

توی گودال رو تنِ تو

برا غارت افتادن

انگار اومد بر قلبِ من فرود

خنجری که سر تو رو از پیکرت ربود

اونی که سر از تنت برید

فکری به حالِ دلِ زینبت نکرده بود

رگاتو می بوسم

تو رو خدا دست و پا نزن

نذار که ببینه

اینقده مادر و صدا نزن

*ای حسین!...*

می رسد از هر طرف، تسلیتِ شیعیان

عرضِ ارادت کنند، محضرِ صاحب زمان

صاحبِ عزا مهدی و دل به غمش مبتلاست

سینه زنانِ حسن، مقصدشان سامراست

امشب زائرها را میخری

سیدی ایها العسکری

مولانا مولانا یا حسن

لحظه ی آخر شد و تشنه لبی یا حسن

جان به فدایت کنم، غرقِ تبی یا حسن

آه جگر سوزِ تو، شعله زده بر جهان

آندم آخر فقط، ناله زدی بی امان

مهدی آمد بالای سرت

شد کفن آن جسمِ اَطهرت

مولانا مولانا یا حسن

بارِ غمت مانده بر، دوشِ تمام جهان

شد اثرِ زهرِ کین، بر رُخت آقا عیان

سامرِ شد کربلا، ناله کنان عالمین

ذکرِ لبِ عسکری، جان به فدایِ حسین

دست و پا میزدی یا حسن

گریه می کردی بر بی کفن

مولانا مولانا یا حسن