آئین مستان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان

زمین گیرِ من آسمانی بمان

اگر میشود میتوانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

تو نیلوفرانه ترین یاسِ شهر

وجودِ تو کانونِ احساسِ شهر

دعای گوی هر قدر نشناسِ شهر

نکش دست و از دستِ دستاسِ شهر

نباشی چه آبی، چه نانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

چه شد با علی همسفر ماندنت

چه شد ماجرای سپر ماندنت

چه شد پای حرفِ پدر ماندنت

پس از قصه ی پشتِ در ماندنت

ندارد علی همزبانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

برای علی بی تو بد میشود

بدون تو غم بی عدد میشود

مرو که غرورم لگد میشود

و این سنگ و سنگِ لحد میشود

تو باید غمم را بدانی بمان

ببین میتوانی بمانی بمان

عزیزم تو خیلی جوانی بمان

چرا اشکُ را آبرو میکنی

چرا چادرت را رُفو میکنی

چرا استخوان در گَلو میکنی

چرا مرگُ را آرزو میکنی

چه کم دارد این زندگانی بمان

حسینم ای بی سر

حسین عریان پیکر

تو را تشنه کشتند

بمیرم ای مادر

دوید و دویدم

بُرید و بریدم

سرت را سَرّ نیزه دیدم

قَتَلوکَ بُنَیَّ

ذَبَحُوکَ بُنَیَّ

مَنَعُوکَ بُنَیَّ

یا حسین یابن الزهرا

شیرِ سرخ عربستان،وزیرِ شه خوبان

پسر مظهر یزدان،که بُدی صاحب طبل و

علم و بیرق و سیف

حشم و بارغم و با رمق اندر عقبش

لقبش ماه بنی هاشم وعباس

علمدار،سپهدار،جهانگیر،جهان دار

دید و که اندر حرم خسرو خوبان

شده بس ناله و افغان

پر از شیوه ی طفلان

همه شان موی کنان موی مریشان

دل بریان سوی عباس

که عموجان چه شود

ذره ی آبی برسانی به لبِ

سوختگان کز عطش آتش بگرفته لب ما

عباس یاابوفاضل