آئین مستان

میم مثه مادر

یه مادری که وسعتش، یه آسمونه

یه مادری که رحمتش، تا بی کَرونه

یه مادری که مادرِ، فَصلِ خزونه

میم مثه مادر

یه مادری که غربتش، غمِ زمونه

یه مادری که آه سردِ، نیمه جونه

یه مادری که قامتش، خیلی کمونه

میم مثه مادر

یه مادری که، سایه ی لطفش، رو سر اَبراست

یه مادری که، ساحلِ قلبش، پُشتُ پناهِ خُروشِ دریاست

میم مثه مادر

یه مادری که، مادرِ کُلِّ غمایِ دنیاست

یه مادری که، قدش کمونه، ولی ستونِ، عرشِ مُعلاست

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

میم مثه مَردم

یه مَردمی که خیلی بی حیا و پستن

یه مَردمی که ریشه یِ عدل و گُسستن

یه مَردمی که دستِ یه امیر و بستن

میم مثه مَردم

مَردمی که فقط تو کینه ها یه دستن

دیدن چی شد، ولی سر جاشون نشستن

اونایی که حُرمَتِ حیدرُ شکستن

میم مثه مَردم

مَردمِ شهری که حُرمَتِ یاس دریدن

میون کوچه، با دست بسته، نورِ چشاشُ، هی میکشیدن

میم مثه میخُ،میم مثه مرگِ، یه مادرُ، یه بَچَّشُ دیدن

میم مثه مَردی، که پیش چشماش، خونشو به آتیش کشیدن

میم مثل ماهِ، کبودِ حیدر، دَلیلِ بود و نبود حیدر

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....

میم مثه مَرهَم

مَرهَمِ زخمِ سینه ای که خون می باره

زخمی که جز تحملش، نداره چاره

زحمی که مَرهَمی به روش، اثر نداره

میم مثه مَحرَم

مَحرَم رازِ سینه ای، که بی پناهه

مَحرَم اونکه مَحرَمش، فقط یه چاهه

اونکه به غربتش دَرُ ،کوچه گواهه

میم مثه مَردی

که تو مدینه، میدن نشونش هی با اشاره

حتی برایِ، جواب سلامش، مردم میگیرن، هی استخاره

میم مثه مَردی

که داغِ یارش، کرده چشاشُ، پُر از ستاره

کسی نمونده، نه اینکه مَرهَم، این که رو زخماش نمک نذاره

میم مثه مشکل،چشایِ مادر

میم مثه مسمار کابوسِ حیدر

میم مثه مادر

مادرِ مهتاب، مادرِ زینب،مادرِ ارباب

آهُ واویلا....