صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم
ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده
دگر زمان اجلم رسیده
آه وا غربتا وا غربتا
عمری برمن گذشت و یک روز خوش ندیدم / با این زانوی لرزان پشت مرکب دویدم
سرشک غربت همه دم فشاندم / ز کوچه خود را به زمین کشاندم
به یاد آن شب ز رقیه خواندم
آه وا غربتا وا غربتا
صادق آل زهرا فرزند مرتضایم / کنج غربت انیس سوز زهر جفایم
ز فرط پیری کمرم خمیده / ز پا نشستم نفسم بریده
دگر زمان اجلم رسیده
آه وا غربتا وا غربتا
تار و پود مرا با چنگال غم دریدند / حتی سجاده را از زیر پایم کشیدند
در آن شب تلخ که پر از بلا بود / حریم من در دل شعله ها بود
دلم به یاد غم کربلا بود
آه وا غربتا وا غربتا