آئین مستان

روز آخر شانه زد بر گیسوان دخترش

 می دونم دلت دیگه اینجا نیست،همه دل ها رو ببریم پشت در خونه ی حضرت صدیقه  ی طاهره،چه خبرِ توی این خونه این شب ها؟حال بی بی دوعالم فاطمه رو نوشتن این روزها اینطوری بوده،" مَا زَالَتْ بَعْدَ أَبِیهَا مُعَصَّبَةَ الرَّأْس، نَاحِلَةَ الْجِسْم، بَاكِیَةَ الْعَیْن" شما اگر گریه کنید هیچ کسی به شما اعتراض نمی کنه،اما این شب ها می اومدن درِ خونه ی امیرالمؤمنین می گفتند:علی! به فاطمه بگو یا روز گریه کنه یا شب...

 روز آخرشانه زد بر گیسوان دخترش

شست با دست لباس کودکانِ دیگرش

تا نماند کودکی آنجا گرسنه بعد از او

در تنورِ خانه نان می پخت دل خاکسترش

 کارهای خانه اش را یک به یک انجام داد

دستِ آخر ماند کارِ همیشه برترش

جامه ی روشن به تن کرد و سوی محراب رفت

تا بماند یادگار از او نماز آخرش

 جامه ی روشن بر تن می کرد فاطمه، اما این لباس بر تنِ فاطمه ساعتی نمی ماند،آخه از جای سینه ی آزرده خونِ تازه می آمد

در اتاقی رفت و اندکی آرام ماند

تا شود کم کم محقق مژده ی پیغمبرش

 خادمش وقتی صدا زد پاسخی نشنید از او

بر سر و روی خودش زد زآنچه آمد بر سرش

 داره صدا میزنه بی بی رو،یه مرتبه دید در باز شد...

 کودکان وارد شدند و صحنه را شاهد شدند

هر یکی رفت تا آسمان فریادِ مادر مادرش

 جوانها! راه عاقبت به خیری رو اربابتون ابی عبدالله به شما نشان داده،تا در باز شد،بچه ها اومدن خودشون رو روی بدن انداختن،امام حسن صورت روی سینه ی مادر گذاشت،اما دیدن ابی عبدالله راهش رو کج کرد،اومد پایین پایِ مادر،صورت کف پای مادر گذاشت،صدا زد:مادر! من حسینم،با من حرف بزن...

آن یکی صورت نهاده بر کف پایش چرا

دیگری بر سینه ی مادر چرا باشد سرش

 اسما صدا زد: آقازاده ها! زود بروید باباتون رو خبر کنید بیاد...

 مرتضی در مسجد از این ماجرا شد با خبر

باورش سخت است،باور کن نمی شد باورش

 آنکه با هشتاد زخمش در اُحد بر پای بود

آنکه زانویش نشد خم وقتِ فتحِ خیبرش

 آی گریه کن ها! تا حسنین دویدن گفتند: بابا! مادرمون از دستمون رفت،یه وقت دیدن...

 زانویش لرزید و افتاد و دگر از هوش رفت

چیست این داغی که گشته اینچنین ویرانگرش

 همه دشمنا توی مدینه منتظر بودن یه روز زنوهای علی بلرزه،اینجا روایت نوشت:بارها تو این مسیرِ کمِ مسجد تا خونه، بارها علی امیرالمؤمنین رو زمین افتاد...گریه کن ها! این یه سردار بود همه منتظر بودن خم شدنِ زانوانش رو ببینند،یه سردار هم من سراغ دارم،کربلا،تا اومد کنار بدنِ اباالفضل،یه وقت دیدن خم شد، دست به کمر گرفت،صدا زد: "الْانَ إِنْکَسَرَ ظَهْری"... مدینه امیرالمؤمنین نوشتن "فبُكی بُكاءً عالیا" بلند بلند گریه می کرد،ابی عبدالله هم کنار بدن اباالفضل نوشتن "فبكی بُكاءً عالیا"...تا صدای گریه ی حسین بلند شد،یه مرتبه همه هلهله کردن،همه کف زدن..حسین